Tot Zover

De coronacrisis kent veel vormen van verdriet. Eentje grijpt mij bijzonder aan en dat betreft het bezorgen van de doden. Sterf je nu dan voltrekt de uitvaart zich in relatieve eenzaamheid. De aula’s zijn leeg. Een dienst streamen vult dit gat niet, al verzachten de goede zorgen van uitvaartmensen de pijn. Ook is er veel rituele creativiteit en intimiteit. Straks, als we ons door de crisis heen hebben geleefd, volgen de gedenkdiensten. Maar dan zijn de doden al verast of begraven. Lijkbezorging en afscheid zijn gescheiden in ruimte en tijd. Dan past een bijzonder gebaar, een blijvend monument met aarde en as – dat ons herinnert en verbindt.