Tot Zover
Yvonne en het snijbonenmolentje
Het snijbonenmolentje kreeg ik van mijn oma in 2012. Ze was nog gezond en aan het opruimen. Ik had een huis gekocht en zij zou mij laten zien hoe ik dit als goede huisvrouw kon gebruiken.
Ze demonstreerde het heel levendig. Het was een feestelijk moment, de overdracht. Haar overlijden kwam daarna toch plotseling. Dat haalt het gouden randje er een beetje af. Voor mij was het een van de eerste keren dat ik met de dood te maken had.
Mijn oma was een angstige vrouw, aan één oog blind en lang weduwe. Ze heeft haar hele leven op een bovenwoning in Den Haag gewoond. Ze praatte veel over vroeger, over de oorlog en over eten. Ze had sterke voorkeuren: o.a. voor hazelnootschuimgebakjes en kabeljauw van Simonis.
In de schoolvakanties ging ik met mijn moeder bij haar logeren. Op de dag van aankomst rook het er altijd naar kippensoep. Daar was ook rijst aan toegevoegd.
Ze had vroeger een groot gezin van tien waar voor gekookt moest worden. Dat waren heel veel aardappels om te schillen. Er kwamen ook vaak familieleden mee-eten. Al die snijboontjes die er dan doorheen gingen…
Ze was blij als iedereen goed met elkaar omging. Maar er waren ook vaak ruzies en dan deed zij haar best om iedereen tevreden te stellen.
Het molentje vertegenwoordigt de laatste levende herinnering aan mijn oma. Haar ziel zit erin.