Tot Zover

Ik ben mijn lichaam niet

Als de dood nadert... verstilt de tijd, verdwijnt de mens, komen de objecten tot leven.

In onze selfie-society draait alles om ons ego. Maar hoe ziet het er uit als we het leven ervaren door de ogen van de wereld in plaats van onszelf? Vanesa Abajo Perez maakte een film en tentoonstelling over deze perspectiefwissel. In 'Ik ben mijn lichaam niet' plaatst Abajo Perez deze gedachte in de context van het naderende sterven, waarin ze mensen niet als hoofdpersonen ziet maar als bijpersonages.

De filmmaker sprak afgelopen jaren met vele terminaal zieke mensen en onderzocht hun veranderende waarneming van zichzelf en van het leven. Het resultaat is een filmisch-poëtische reis die een nieuwe verbinding zoekt met de mens, voorbij het sterfelijke lichaam. Het multimediale project, waarin ook de Vlaamse dichter Maud Vanhauwaert bijdraagt, is vanaf 12 december te zien in Museum Tot Zover.

De tentoonstelling is een multimediaal project dat levensbedreigend zieke Nederlanders portretteert en vereeuwigt in de omringende werkelijkheid. Zijn we in staat om het klassieke verhaal over de dood los te laten om een vernieuwend, zingevend narratief te creëren? Dat is de kernvraag van dit kunstproject, een filmgedicht dat de scheidslijn tussen leven en dood vervaagt en de dreiging van de naderende dood benadert als een surrealistische ervaring. Het project bestaat uit een aantal onderdelen die samen een groter verhaal vertellen en tevens op zichzelf staan: een poëtische documentaire, een tentoonstelling en een digitale dichtbundel. De eerste twee onderdelen zullen vanaf 12 december 2020 gepresenteerd en tentoongesteld worden in Museum Tot Zover.

Het idee voor het project ontstond toen filmmaakster Vanesa Abajo Pérez een aantal jaar geleden een korte film maakte over haar tante. Toen ze hoorde dat deze ongeneeslijk ziek was, pakte ze haar camera en ging ze bij haar op bezoek in Spanje. In het huis van haar tante las deze haar een gedicht voor over dat huis: hoewel de mensen die het huis ooit bewoonden er niet meer zijn, blijft het huis voortbestaan middels de elementen van de omringende natuur. Vanesa nam de stem van haar tante op en filmde het huis. Na haar overlijden besefte ze dat haar tante zichzelf, middels het gedicht en de verfilming, had vereeuwigd. Haar tante was als het ware opgegaan in het huis. Ze besefte eveneens hoe troostvol dit voor beiden was geweest: voor haar tante die destijds de dood in de ogen had gekeken, en voor haarzelf, als nabestaande. Na de succesvolle vertoning van de film op toonaangevende festivals, besefte ze eveneens dat ook een breder publiek, dat niet per se ziek was, geïntrigeerd raakte door de film. Vanesa besloot toen om een soortgelijk project te ontwikkelen op grotere schaal.

Partners en steun

Om dit project te verwezenlijken werken we samen met o.a. het Ingeborg Douwes Centrum, Museum Tot Zover, de ISVW en het Bardo hospice. Het project wordt mede mogelijk gemaakt door het Mediafonds, het Nederlands Letterenfonds, Stimuleringsfonds Rouw, studio wzzzt en door diverse private sponsoren. Het project is een productie van Ten Zuiden van de Grens.

Lees verder