Tot Zover

Bij de boedelverdeling van het huis van mijn ouders heb ik de citruspers meegenomen. Mijn moeder is 25 jaar geleden overleden en mijn vader is nu 15 jaar dood. Ik heb het grootste huis, dus daardoor heb ik ook de meeste spullen gekregen.

De pers heeft voor mij niet zoveel met eten te maken. Het is vooral een tastbare herinnering. Ik heb samen met mijn zus en broer het huis van mijn ouders uitgeruimd. Wat je dan allemaal tegenkomt, in dat hele proces van maanden. De pers is zo’n ding dat niet in de container mag. Hij doet het ook nog. En deze kwaliteit wordt nu niet meer gemaakt. Mijn moeder was behoorlijk zuinig en ik denk dat ik daar wel iets van heb overgenomen. Waarom zou ik de citruspers dan weggooien? Hij is ook enorm handig.

Als ik naar de pers kijk dan zie ik mijn moeder zo weer voor me aan het aanrecht: drie bekertjes sinaasappelsap maken, voor mijn broer, zus en ik. Die moest je dan snel opdrinken want anders vervlogen de vitamines. Het was voor ons iets bijzonders, iets extra’s. En soms was het ineens rood, dan perste mijn moeder bloedsinaasappels.

Ik vind het fijn om de pers te zien. De pers belichaamt voor mij een bepaalde gehechtheid. Als iemand dood is dan draag je die persoon met je mee. Die blijft  onderdeel van je leven. Je voelt een soort verwevenheid en dat gaat nooit meer weg. Daar staat mijn citruspers voor.

Terug naar overzicht