Foto: René ten Dam
Tot Zover
1872 – Wet op de besmettelijke ziekten
De invoering van deze wet had directe gevolgen voor begraafplaatsen, met de verplichte bouw van 'een locaal ingerigt voor tijdelijke bewaring van overledenen aan eene besmettelijke ziekte'. Kortom: de komst van lijkhuisjes.
Begraafplaatsen waren begin 19de eeuw reeds uit steden en dorpen verbannen omwille van verbetering van de hygiëne. Maar besmettingsgevaar via nieuwe ziekten zoals cholera maakte het nodig extra maatregelen te nemen. Overledenen aan besmettelijke ziekten dienden vervoerd te worden naar de dichtstbijzijnde begraafplaats. Omdat er geen voorschriften aan het type gebouw werden gesteld, bouwden gemeenten de lijkhuisjes in allerlei materialen, vormen en groottes. Aula's of baarhuisjes waren er nog niet. Later verloren de huisjes hun functie en verdwenen ze of kregen ze een functie als opslag voor gereedschap.
Dit is venster 21 uit de Canon van het Nederlands funerair erfgoed. Een uitgebreide omschrijving vind je in de publicatie Canon van het Nederlands funerair erfgoed (Stichting Dodenakkers, 2020).